ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τον Christophe Maé

Ότι αγαπώ τη Γαλλική μουσική, όσοι διαβάζετε το ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ, το γνωρίζετε. Ότι μου αρέσει πάρα πολύ να ψάχνω, να ακούω και να ανακαλύπτω μουσικούς επίσης. Όταν συνδυάζονται τα δύο παραπάνω, είναι προφανώς το καλύτερό μου. Κάποιες σπάνιες φορές, όμως, αυτή η διαδικασία αναζήτησης μουσικών καταλήγει σε «κόλλημα». Και ακόμα πιο σπάνια, αυτό το κόλλημα δεν είναι παροδικό. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η «γνωριμία» μου με τον Christophe Maé, έναν πολύπλευρο Γάλλο μουσικό με πολύ ιδιαίτερη χροιά – οι ψηλές του είναι στο φάσμα των γυναικείων συχνότητων.

Ο Christophe (ναι, μπορώ να τον αποκαλώ με το μικρό του όνομα ύστερα από τόσο χρόνο καθημερινής ακρόασης) γεννήθηκε στην πόλη Carpentras της νοτιοαναταολικής Γαλλίας, στην περιοχή Provence-Alpes-Côte d'Azur. Η συγκεκριμένη πόλη ήταν εμπορικός κόμβος που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Και μάνι-μάνι, να τη η πρώτη παράδοξη σύνδεση με τον Christophe.

Για να μιλήσουμε σοβαρά όμως, σίγουρα υπάρχουν ποικίλοι τρόποι σύνδεσης μεταξύ του Christophe και του ακροατή. Η φωνή του είναι μοναδική! Βραχνή, ιδιόμορφη, εξαιρετικά εκφραστική. Η μουσικότητά του προφανέστατη: σε ηλικία 5 ετών έμαθε να παίζει βιολί και στα 16 του, όταν καθηλώθηκε σε αναπηρική καρέκλα για κάποιο διάστημα εξαιτίας μιας χρόνιας πάθησης, έμαθε να παίζει κιθάρα και φυσαρμόνικα. Γράφει ο ίδιος τα τραγούδια του, που μιλούν συχνά για τον έρωτα, αλλά και για κοινωνικά θέματα, και έχει έναν τρόπο άμεσης μετάδοσης του εκάστοτε μηνύματος.

Η μουσική του έχει πολύ χαρακτηρηστική ακουστική ταυτότητα, μιας και βασίζεται σε φυσικά όργανα και είναι ένα περίεργο κράμα τζαζ, ροκ, ποπ και μπλουζ. Οι κιθαριστικές του ικανότητες είναι αξιοζήλευτες. Όμως, και στην ουσία αυτό είναι που διαχωρίζει τους αληθινούς μουσικούς από τους υπολοίπους, ο Maé είναι απείρως καλύτερος στα live από ό,τι στις στουντιακές εκτελέσεις.

Όχι πως δεν αξίζει να ακούσει κανείς το υπέροχο Ça fait mal ηχογραφημένο στο στούντιο ή ότι δεν είναι διαπεραστική η μπλουζ κιθαριστική έναρξη του στουντιακού J'ai laissé – συν το ότι όλα τα επίσημα βίντεο κλιπ είναι καλοδουλεμένα και λένε ξεκάθαρα μια ιστορία. Όμως, βλέποντας την ζωντανή εκτέλεση του La Poupeé στην γιορτή του Γαλλικού τραγουδιού το 2013 ή αντιπαραβάλλοντας την ζωντανή τζαζ εκτέλεση του On s’ attache με την αντίστοιχη στουντιακή (παρεμπιπτόντως το συγκεκριμένο τραγούδι και το συγκεκριμένο βίντεο κλιπ του On s’ attache είναι το αγαπημένο μου για το φετεινό καλοκαίρι), εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η μουσική και ο ρυθμός κυλούν στο αίμα του Christophe και με κάποιο μαγικό τρόπο μεταδίδονται από εκείνον προς όλες τις κατευθύνσεις.

Ακόμα περισσότερο εντυπωσιακός είναι ο τρόπος με τον οποίο «στήνει» τις ζωντανές εμφανίσεις του και ο τρόπος με τον οποίον δίνεται στον κόσμο και επικοινωνεί μαζί του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η θεαματική θεατρικοχορευτική του είσοδος στη σκηνή με το Tombé Sous Le Charme στο Palais des Sports στο Παρίσι το 2013!

Ο σεβασμός με τον οποίο αντιμετωπίζει ο Maé το κοινό είναι αξιοθαύμαστος. Στο βίντεο κλιπ του Il est où le bonheur  (πρώτο single από τον τελευταίο του δίσκο με τίτλο L'attrape-rêves, δηλαδή η ονειροπαγίδα), βλέπουμε τον ίδιο μεταμφιεσμένο στον γηραιότερο εαυτό του και αντιλαμβανόμαστε πόσο σοβαρή δουλειά έχει γίνει σε επίπεδο σκηνοθεσίας, μακιγιάζ και σεναρίου για το συγκεκριμένο βίντεο κλιπ, που θυμίζει ταινία μικρού μήκους. Το συγκεκριμένο τραγούδι μιλά για την ευτυχία και για το πού μπορούμε να την βρούμε, και ουσιαστικά καταλήγει ότι η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας, στο μυαλό και στην ψυχή μας.

Για κάποιους από μας, η ευτυχία βρίσκεται σε μουσικές όπως του Maé και σε καλλιτέχνες όπως εκείνος. “Il est là le bonheur”!